Opinie

Naar aanleiding van de Vlaamse verkiezingen van 7 juni, schuift Marnic De Meulemeester zijn recept voor een efficiënte overheid naar voor. Vijf ingrediënten die een snellere en betere werking van de overheid moeten garanderen. Hoe efficiënter de interne organisatie van een overheid, hoe beter de dienstverlening naar de burger en daar draait het uiteindelijk om. Het 5-puntenplan kan beschouwd worden als een mini-verkiezingsprogramma waarin Marnic aangeeft wat zijn prioriteiten voor de komende 5 jaar zijn indien hij opnieuw het vertrouwen van de kiezer krijgt. Elk van deze punten zal in aanloop naar 7 juni verder uitgewerkt worden in aparte opiniestukken.

1. Meer bevoegdheden voor lokale besturen

In Vlaanderen moet er een interne staatshervorming komen die de bevoegdheden legt bij het bestuursniveau dat het dichtst bij de burger ligt en een welbepaalde taak het meest efficiënt kan uitvoeren, volgens het zogenaamde subsidiariteitprincipe. Als voorbeeld moeten we de Scandinavische landen nemen, waar de gemeenten een veel grotere rol spelen in het beleid dan in de West-Europese landen. Dit kan ook een dam zijn antipolitiek, aangezien het lokale niveau het niveau is dat het meeste vertrouwen geniet bij de bevolking.

2. Minder en betere regelgeving

Kwaliteitsvolle wetgeving zonder overregulering. Overregulering is een bedje waar menig politicus in ziek is. Vaak wordt dan ook smalend gesproken over wetgevingsdiarree. De overheid als instantie die alles wil regelen. Toch mogen minder regelgeving en deregulering geen taboe zijn, want in deze moet men het principe hanteren “less is more”! Hoe minder regels men heeft, hoe meer kans er is dat de (weinige) regels die er zijn ook zullen worden gerespecteerd door de burgers. Een teveel aan regels leidt tot een devaluatie, een waardevermindering van diezelfde regels; men respecteert ze niet meer omdat er zoveel (teveel) zijn. Om het met Winston Churchill te zeggen: “If you have ten thousand regulations, you will destroy all respect for the law”

3. Minder planlasten

Minder planlasten van uit de Vlaamse Overheid. Veel gemeentebesturen worden vandaag geconfronteerd met de opmaak van plannen allerhande voor eender welke subsidie die ze van de hogere overheid willen krijgen in het kader van mobiliteit, cultuur, jeugd, sport, milieu, … Dit leidt ertoe dat, zeker in kleine gemeenten met een beperkt gespecialiseerd ambtenarenapparaat, men de handdoek in de ring gooit, en zelfs geen moeite meer doet om die subsidies en bijhorende plannen aan te vragen of op te maken.

4. “Vraag niet wat je al weet”

Het invoeren van de “unieke gegevensverzameling”. De overheid mag volgens dit principe maar één keer bepaalde gegevens vragen aan de burger/cliënt. Gegevens die al bij een andere overheid beschikbaar zijn, moeten daar gehaald worden en niet nogmaals worden opgevraagd bij die burger. Die onderlinge gegevensuitwisseling moet zowel horizontaal gebeuren tussen de verschillende overheidsniveaus: federaal, regionaal, provinciaal en gemeentelijk als verticaal tussen verschillende diensten van éénzelfde bestuursniveau, bv. tussen de fiscale administratie en deze van de pensioenen. Hiervoor moeten de verschillende databanken van de diverse overheden op elkaar worden afgestemd.

5. Een Vlaams Kafka-meldpunt

Er dient een volwaardig Kafka-meldpunt te worden gemaakt voor administratieve vereenvoudiging op Vlaams niveau naar het voorbeeld van het Kafka-meldpunt op federaal niveau. Hierbij moet bijzondere aandacht gaan naar de ambtenaren die dagdagelijks de procedures uitvoeren en dus de ongerijmdheden in deze procedures beter kennen dan wie ook. Zij zijn het best geplaatst om ideeën voor vereenvoudiging aan te brengen. Als incentive kan dit eventueel gepaard gaan met het uitreiken van een prijs voor het beste voorstel of idee voor vereenvoudiging.

Terug naar overzicht